گناه پیامبران

در فرهنگ‌شیعه امامان را معصوم می دانیم وهدف مان از عصمت صادق بودن تمام چیزهایی است که خودمان صحیح وغلط ازطرف امامان نقل می کنیم‌

خوب چون امامان را معصوم می دانیم به ناچار وبطریق اولی پیامبران راهم معصوم می دانیم.بعد با آیاتی از قرآن برخورد می کنیم که به معصیت انبیاء تصریح کرده است.بجای اینکه در صدق وکذب آن اصل کلی تشکیک کنیم کلی از آیات قرآن را تفسیر به رای می کنیم وکلمات رااز معنای واقعی خود تحریف می کنیم یحرفون الکلم من بعض مواضعه

از جمله فعصی آدم ربه فغوی.کلمه عصی بروشنی دلالت برمعصیت دارد ولی ما باهزار رطب ویابس می گوییم منظور ذات باری ترک اولی است یعنی بهتر بود که به آن درخت نزدیک نشوند

از جمله سوره فتح لیغفر الله ماتقدم من ذنبک وما تاخر آن راهم تحریف می کنیم کلمه ذنب را تحریف می کنیم.

از جمله ارتکاب قتل توسط حضرت موسی ع خود حضرت می گوید هذا من عمل الشیطان ولی ما می گوییم نخیر عمل آن دو نفر وبخصوص مقتول از شیطان بود!

از جمله حدیث ضیف ابراهیم .حضرت ابراهیم فرشتگان را نشناخت وگفت ایها القوم المنکرون واز آنها ترسید انا منکم وجلون وآخرش هم گوساله برای شان کباب کرد ونمی دانست که آنها فرشته ونورزادند وخوراک آدمی تناول نمی کنند.این داستان های قرآنی به ما می آموزد که امام وپیامبر مانند ما بشرعادی بودند .فهم شان هم مانند ما محدودیت داشته وعلم شان علم زمان خودشان وحتی کمتر بوده است.اصلا نباید توقع استخراج علوم از احادیث داشته باشیم.

ما دنبال علم ما کاین ومایکون از امامان هستیم‌خودمان دستگاه فکر واندیشه و تعلیم وتعلم را تعطیل کردیم ودنبال برنامه زندگی مان از احادیث بحارالانوار می چرخیم.

حدیث مقدس است ولی چارچوب دارد .چارچوب احادیث علم دین ونجات وشناخت معرفت الهی ومنقذ من الضلال است نه علوم دانشگاهی وحقوقی وسیاسی واقتصادی و پزشکی و حسابداری وریاضی ونجوم وفیزیک وکذا وکذا

باری انسان واز جمله پیامبر ذاتا گناهکار است .خطا ونسیان ولغزش وفریب شیطان در ذات انسان است.

پدرم روضه ی رضوان به دوگندم بفروخت

ناخلف باشم اگر من به جویی نفروشم

هرچیزی امکانا وجود داشته باشد وقوعا هم وجود دارد.فرق انسان با فرشتگان در توبه است.انسان خاکی است. تکبر ندارد .اگر گناهی هم بکنداز پشیمانی وکوچک کردن خویش در پیشگاه الهی ابایی ندارد وتوبه می کند وخدایش هم می بخشد.هرچند گناه نکردن بهتر از توبه کردن است.والله اعلم